Rugzak

“Alles wat je in je leven nodig hebt, past in één rugzak!” Deze meedogenloze waarheid werd me onlangs door vriendin K. voorgeschoteld en komt uit de pen van schrijver Herman Vuijsje in zijn boek ‘Pelgrim zonder God’. Zelf had ze er ook wel even over na moeten denken, maar inmiddels brengt de essentie van deze boodschap haar het nodige inzicht en  - bijzonder genoeg – een zekere bevrijding. Na jaren van verwachting, vechtlust en frustratie kon ze niet anders meer dan heel veel loslaten en blijkt die eerst grote stap eigenlijk verrassend simpel.

Vuijsje is een man naar m’n hart, aangezien hij de populaire tocht naar Santiago de la Compostela in omgekeerde richting liep; dus ván Santiago naar zijn woonplaats Amsterdam. Daarnaast rept hij niet lyrisch over het feit dat hij hier zo verlicht van terugkeerde, maar dat hem slechts enkele simpele inzichten duidelijk waren geworden. Inzichten die - tot op de dag van vandaag – zijn leven nog steeds wisten te vereenvoudigen.  Bij deze ga ik slechts in op zijn ‘rugzak-inzicht’ : “Je vrouw, je auto, je huis en je computer kan je  missen als kiespijn.”

Nog maar koud één week verhuisd vanuit het slaperige dorpje Nigtevecht, zijn wij  wederom de bewoners van het bruisende Amsterdam. In ons heerlijke, vers verbouwde huis aan de Amstel. Het verhuizen was - zoals altijd - een gedoe...want tja....al die spullen!! Je moet ze iedere keer weer meesjouwen en bij iedere verhuizing vraag ik me weer af: “Waarom heb ik zoveel in mijn leven verzameld en moet ik dat állemaal weer meenemen?” Bij ieder boekje, bakje of bordje ga ik toch weer twijfelen en besluit ik tenslotte maar weer om het in te pakken en later te besluiten wat ik ermee zal doen. Van uitstel komt dan meestal weer afstel en beland dit alles in een nieuwe kast/kelder/zolder.

En zo kwam het dat ik na jaren van verhuizen, van een overzichtelijke één-kamer woning tot volwassen huis, dózen vol heb verzameld, die me eerder tot wanhoop drijven dan gelukkig stemmen. “Freedom is just another word for nothing left to lose,” zong Janis Joplin al. En ook ik raak er steeds meer van overtuigd dat materie ons eerder in de weg zit dan dat het ons blijer maakt. Ik hoor ‘t mijn moeder nog vaak verzuchten : “ Bezit is een zorgelijke zaak!” Meneer Vuijsje heeft daarom wat dat betreft wel ’n punt, maar ik kan ook niet anders dan bekennen dat ik heel gelukkig ben in ons huis (het vriest nu al dagen!)) en nóg gelukkiger met mijn Lief én mijn hond. En met alle respect: deze passen – zelfs niet afzonderljk – in de állergrootste rugzak! Dus tja....hmmm, neem ik de rugzak-theorie wel met ’n korreltje  zout, eh: Salt,  als jullie het niet erg vinden.

Dus laten we wel wezen, meneer Vuijsje, want zonder computer kan eigenlijk niemand meer! Helaas maar waar. En zonder auto eigenlijk ook niet. Behalve wanneer je in Amsterdam woont en allebei geen kantoorbaan hebt. Mijn trouwe Choclat-Mini Clubman heeft daarom onlangs het veld moeten ruimen. Mijn laatste grote liefde – gelukkig weer terug naar zijn roots - en ach..’t was maar ’n auto... en weer ’n materiële last minder.

Het leven met slechts ’n rugzak blijkt toch écht de ultieme vrijheid, terwijl we – paradoxaal genoeg – mensen ‘met een rugzak’ liever uit de weg gaan! Dat is toch eigenlijk gek. Want als iemand’s verleden  - inclusief emoties en spullen - in slechts één rugzak past, valt het allemaal toch wel mee, lijkt me?!?

Ik verklaar deze stelling daarom tot metafoor en zouden we alleen maar naar zo min mogelijk spullen moet streven. Ben blij dat één deel van mijn verhuisdozen is uitgepakt, waardoor onze geurvlag is gezet, onze sfeer is gemaakt. Verder ben ik nog HELEMAAL niet nieuwsgierig naar de rest van mijn dozen! Tegelijk realiseer ik me dus ook dat ik er met één rugzak niet veel van had kunnen maken......

Daarom geniet ik nu vooral van onze nieuwe plek in deze stad, ons uitzicht en de inspiratie die ik hiervan krijg en probeer ik de zorg omtrent alle materie maar even te nemen voor wat deze is (zoals bijv. minstens een maand vrij nemen voor alle gebruiksaanwijzingen van de broodnodige hedendaagse, ultramoderne apparatuur waar je als dom huisvrouwtje tegenwoordig echt niet meer mee weg kan komen).  Nou ja, we hebben maar besloten om volgende week naar onze hideaway én wine spa in Noord Spanje (zie mijn column van begin vorig jaar) te gaan.

Even weg van al het móeten en regelen. Heb de oprechte intentie om slechts één rugzak mee te nemen. Dat moet toch lukken voor één weekje? Ik weet natuurlijk nu al dat ‘t ’n koffer wordt. En de rugzak? Die moet wel mee op onze wandelingen. Ik moet ‘um nog even zoeken, maar dan kan ‘ie mee in de koffer. Als er tenminste nog plek is.