Julika Marijn (31) speelde in de musical Miss Kaandorp - Brigitte de Musical en kreeg direct na haar opleiding aan de Kleinkunst Academie een rol in de soap Onderweg naar Morgen. Toen ze op het punt stond door te breken als ‘soapster’, gooide ze het roer om en ging op zoek naar haar onderliggende drijfveren. In haar zelfgeschreven en alom geprezen toneelstuk ‘In duizend zoete armen’ wordt duidelijk welke dat zijn.

Waar geloof je in?

‘Dat het leven een wonder is. Als je toch werkelijk kijkt hoe alles ontstaat en functioneert. Dat wij er gewoon maar ‘zijn’… Dat die handen en voeten het ook allemaal maar doen. Die hele creatie met zijn verscheidenheid en wij allen die rondlopen in dit rare toneelstuk wat ‘het leven’ heet. Met name de dierenwereld verbindt me sterk met het wonder. Om die reden heb ik een abonnement op Artis genomen. Ik loop daar graag rond. Pinguïns, miereneters, guanaco’s… Die bedenk je toch niet!’

Hoe beïnvloedt dit inzicht jouw kijk op de wereld?

‘Door mijn besef dat het leven uiteindelijk één groot mysterie is en dat ik daar deel van uitmaak, ben ik anders gaan kijken. Met een verwonderde blik in plaats van met een veroordelende. Het heeft mijn vertrouwen in het verloop van de dingen ook versterkt en heeft me geleerd te relativeren. Vooral hier in het westelijke deel van de wereld heerst de tendens dat het allemaal om ons intellect en om de wetenschap draait. Maar worden we daar echt gelukkig van? Onze chaotische gedachten veroorzaken vaak zoveel ruis dat de meeste mensen aan het wonder voorbijgaan. Als je bijvoorbeeld gestrest door de stad fietst en het begint te regenen, zul je waarschijnlijk geïrriteerd raken. Wanneer je geest daarentegen kalm en ontspannen is, zal het je minder storen. Dan is het zelfs mogelijk om de regen positief te ervaren; je te verwonderen over de wolken van waaruit die regen zomaar tevoorschijn komt en te genieten van de geur of het verfrissende gevoel op je gezicht. Dat scheelt een hoop ergernis en dus energie. Je bent zo ook beter in staat om de dingen te accepteren zoals ze zijn. Het is dus mijn eigen geest, mijn eigen manier van denken, die de kwaliteit van mijn leven bepaalt. De ware schoonheid van het leven kun je alleen maar zien met je hart.’

Als het zo eenvoudig is, waarom hebben volgens jou dan zoveel mensen moeite met het vinden van gemoedsrust?

‘Dat is niet zomaar even makkelijk te verklaren. In onze cultuur krijgen we allerlei praktische kennis voorgeschoteld, maar leren we nauwelijks iets over het hanteren van onze emoties. Hoe we zouden kunnen stralen te midden van onze eigen potentie. Onze economie is daarnaast vooral gebaseerd op het feit dat ‘het geluk’ altijd elders te koop is. Daarom jagen we alsmaar zaken buiten onszelf na. We moeten en willen van alles. Hoe kan een mens daar nu rustig van worden?’

Is het volgens jou moeilijk om te leren je geest te ontspannen en daardoor meer open te staan voor het wonder?”

‘Het is niet moeilijk, maar het vereist wel oprechte training. Die heb ik zelf ook gedaan bij stichting Art of Living, waar ik nu cursussen geef. Deze cursus wordt ook wel een reis van hoofd naar hart genoemd. Hier leer je dat de eerste stap naar gemoedsrust is dat je begint te beseffen wat er zich allemaal in je hoofd afspeelt. Dat alles wat je waarneemt wordt gefilterd door jouw eigen gedachten. De tweede stap is dat je gaat begrijpen hoe je geest werkt. Dat deze alsmaar heen en weer wappert tussen verleden en toekomst en in eerste instantie altijd aan het negatieve hangt en erop uit is om met jou een loopje te nemen. Door middel van geleide meditaties, het observeren van je geest en specifieke ademhalingstechnieken, word je zowel op fysiek als op mentaal niveau schoner. De adem is altijd bij ons en vormt daarom de perfecte verbinding met het moment. Zo wordt het gemakkelijker om je mind in het ‘nu’ te brengen, waardoor je vanzelf rustiger wordt. Met een ontspannen geest ziet de wereld er heel anders uit. Dan kan het wonder zich zomaar voor je ogen ontvouwen. Dan wordt het leven één groot feest! Dat is ook het uitgangspunt van the Art of Living.

Dus jij voelt je een soort van permanente ‘Alice in Wonderland’?

‘Nou, nee hoor! [lachend].....Stel je voor dat je de godganse dag ‘hét wonder’ liep te zien… Dat zou snel gaan vervelen! Het één bestaat nu eenmaal niet zonder het ander. Je moet je af en toe gewoon minder gelukkig voelen om te weten hoe geluk ook alweer voelt. Het overkomt mij daarom ook nog regelmatig dat ik ergens weer middenin zit en helemaal niets wonderlijks meer kan ontdekken. Dat vind ik het interessante aan het leven. Je wordt voortdurend uitgedaagd. Daar ben ik me heel bewust van.’

Wat vind jij het bijzondere aan the Art of Living’?

‘Hun missie is dat wij het allemaal sámen moeten doen. We zitten tenslotte allemaal hetzelfde in elkaar en we zijn ook allemaal met elkaar verbonden. Als één grote familie. Dat wordt in deze tijd, waarin de nadruk meer op het individu ligt, weleens vergeten. Natuurlijk is het belangrijk dat ieder mens zich als individu ontwikkelt, maar de grote zaken kun je alleen samen voor elkaar krijgen. Zoals met elkaar een betere wereld creëren. Daarnaast hebben de diverse cursussen en oefeningen ervoor gezorgd dat ik me in alle opzichten beter ben gaan voelen en meer op de stroom van het leven ben gaan vertrouwen.’

Merk je dat ook in je werk?

‘Ja, juist in m’n werk. Op de Kleinkunst Academie werd zo de nadruk gelegd op wat je kon en wie je was, dat ik nog steeds op zoek was naar antwoorden. In ‘Onderweg naar Morgen’ heb ik het bijzonder naar mijn zin gehad, maar na een tijdje wist ik dat ik toch iets anders wilde. Meer iets van mezelf neerzetten, alleen wist ik nog niet wat. Ik heb niet een heel voor de hand liggend talent, zoals een gouden strot of een jolig gevoel voor humor. Ik moet echt zelf wat te vertellen hebben en dat zien vorm te geven. Mijn ervaring bij de Art of Living heeft me het inzicht, de kracht en het vertrouwen gegeven om dat te realiseren. Het schrijven en spelen van mijn toneelstuk In duizend zoete armen is een prachtige zoektocht geweest, die ik helemaal vanuit mijn eigen wil en passie ben begonnen. Het stuk is gebaseerd op de nagelaten geschriften van Etty Hillesum en openbaart haar spirituele groeiproces ten tijde van de oorlog. Hoe zij in die zware tijd nog steeds de schoonheid van het leven kon zien. Het gaat over compassie en vooral over vrijheid en vrede. Dat je daar, ongeacht welke situatie, te allen tijde voor kunt kiezen.’