Een door India geïnspireerde winkel in het hartje van Amsterdam. De naam Bloom staat voor de bloemenprints op sommige stoffen en de hoop dat deze zullen blijven bloeien.

Ruim twee jaar geleden opende Gon Uppal-Rahder (59) samen met haar dochter Usha (31) de deur van hun bijzondere winkel Bloom, een plek waar oost en west samenkomen. Twee vrouwen; de één Hollands blozend en blond, de ander mysterieus donker Indiaas. Ogenschijnlijk twee tegenpolen, maar toch moeder en dochter. In dit typische Amsterdams grachtenpandje verkopen ze onder meer eigen ontworpen kleding, beddengoed en diverse kleden van handgeweven stoffen uit India. Bloom is de symbiose van twee culturen, geboren uit liefde. Gon: “Op mijn negentiende leerde ik mijn man, Subhash, kennen. Dat was in Engeland waar ik na mijn school een tijdje in een ziekenhuis werkte als hulpverpleegster. Hij kwam uit India en werkte daar als cardioloog in opleiding. We waren hevig verliefd, maar ik was nog jong en ben toch terug naar Amsterdam gegaan om de opleiding aan de sociale academie te volgen. Na vier jaar bleek dat onze band nog steeds zo sterk was dat we besloten om samen door te gaan.”

Verrijking
In het begin was het best lastig, zeker in die tijd. Beide ouders stonden nu niet direct te juichen, maar uiteindelijk hebben ze hun enorm gesteund. Gon: “Subhash is naar Nederland gekomen en direct de taal gaan leren. Twee jaar daarna is hij zelfs in het Nederlands gepromoveerd! Hij spreekt en schrijft het beter dan ik. Natuurlijk zorgde het cultuurverschil soms voor problemen, maar uiteindelijk heeft het ons op ieder gebied verrijkt. We hebben ons geconditioneerd denken los moeten laten om achter de dingen te kunnen kijken. Zo leerden we ons meer open te stellen voor elkaars verschillen en te ontdekken wat we nu werkelijk belangrijk vonden. Binnen India alleen al heersen vele culturen en Subhash is een zogenaamde Punjabi, afkomstig uit het noorden van India wat nu Pakistan is. De Punjabi’s zijn, naast harde werkers, grote levensgenieters en familiemensen. Door hem ben ik dat ook meer geworden. Hij heeft op zijn beurt meer sociaal leren denken. In het hindoeïsme zorg je goed voor elkaar, maar het houdt op bij de voordeur. Het beperkt zich dus slechts tot de familie, maar van maatschappelijk en sociaal bewustzijn is nauwelijks sprake. Sterker nog, volgens hun geloof is het zelfs onjuist om een minder bedeelde te helpen, aangezien die persoon zijn eigen karma moet doorleven dat niet doorbroken mag worden. Natuurlijk hebben wij ook onze crisissen gehad, maar tot op de dag van vandaag zijn we heel gelukkig met elkaar en onze kinderen; een zoon en twee dochters, die qua uiterlijk geen van allen op mij lijken. Toen ze nog klein waren koos ik ervoor om een fulltime moeder te zijn. Op m’n veertigste ben ik weer aan het werk gegaan en begon ik samen met een vriendin een winkel in Bergen op Zoom waar wij wonen. Ik was meer de creatieve persoon die de kleding ontwierp en op inkoop ging naar India. Daar werd ik telkens weer geconfronteerd met de grote armoede en de vele kinderen die op straat moesten zien te overleven. Het is zo onrechtvaardig om kinderen in die situatie te zien. Dat kán gewoon niet! Ik vond dat ik genoeg had verdiend en dat het de hoogste tijd was om iets terug te gaan doen.”

Stichting Jaïpur
Inmiddels was hun winkeltje uitgegroeid tot een groothandel waarvan ze haar helft vervolgens aan haar vriendin heeft kunnen verkopen. Met dat geld kon ze haar droom verwezenlijken en een stichting opzetten die zich inzet voor de straatkinderen in India. Gon: “Subhash begreep mijn verlangen en heeft me hierin helemaal vrij gelaten. Dat was fantastisch van hem, want vanaf dat moment zat ik vier maanden per jaar in Jaïpur, de stad waar ik voor mijn werk veel kwam en daardoor goed kende. Eerst ben ik er gaan werken voor een NGO (Non Governmental Organisation, rc) maar dat zette niet echt zoden aan de dijk. Ik vond het belangrijker dat de kinderen een huis kregen. Met het geld van de stichting heb ik toen het eerste huis kunnen kopen, waar nu nog steeds veertig jongens in wonen. Daarna volgde een meisjeshuis. Wanneer ik in Nederland was hield ik mij bezig met fundraising voor de stichting. Intussen hebben de projecten zich uitgebreid en hebben we net buiten Jaïpur een dorp kunnen bouwen van vijf hectare. Dan is er nog een sloppenproject waar we onderwijs geven en op dit moment zijn we begonnen met een stationsproject waar maatschappelijk werkers en artsen werken met hiv-besmette kinderen. Intussen zijn er steeds meer mensen - ook uit andere landen – die zich inzetten voor de stichting. Het breidt zich uit als een olievlek en dat is geweldig om te zien. Ook de opbrengsten van Bloom gaan voor een deel naar de stichting.”

Zuivere kwaliteit
Met Bloom willen Gon en Usha de beste kwaliteit en meest bijzondere stoffen aan hun klanten bieden. Gon: “Door mijn vorige ervaring weet ik precies waar ik zijn moet. Iedere streek in India heeft zijn eigen kunstspecialiteit. In het Noorden wordt bijvoorbeeld geweven en in het Oosten geborduurd. Het zijde komt weer uit Bombay, in het Zuiden. Uiteraard werken wij alleen en uitsluitend met leveranciers en bedrijven die zuiver produceren en dus geen gebruik maken van kinderarbeid. Wel zijn we begonnen met een taylor-education van een twintigtal jongens in het huis zodat ze hun eigen geld kunnen verdienen met het maken van kleren. Deze opleiding krijgen ze naast hun normale school. Ze krijgen af en toe al wat kleine opdrachtjes van me, zoals het naaien van zakken voor de winkel, waarvoor ik ze natuurlijk betaal. Op die manier leren ze met geld omgaan en voor zichzelf te zorgen. Dat is dus het tegenovergestelde van kinderarbeid. Een Engelsman heeft net zoiets voor het meisjeshuis gedaan door ze op te leiden tot een soort edelsmid. Het mooie is dat de kinderen het ook heel leuk vinden om te doen. En ik doe wat ik altijd al wilde. Zo snijdt het mes aan meerdere kanten.”

Passie voor het visuele
Usha is de middelste dochter van het gezin en het levende resultaat van east meets west. Toch vond ze het daarom ook wel eens lastig om haar eigen identiteit te vinden. Usha: “Ieder kind wil er nu eenmaal bij horen en ik viel, met mijn Indiase uiterlijk, voor mijn eigen gevoel nogal uit de toon. Het liefst wilde ik ook een wipneusje met sproetjes. Dat gevoel veranderde gelukkig naarmate ik ouder werd. Op achttien jarige leeftijd ben ik in m’n eentje door India gaan reizen om op zoek te gaan naar mijn wortels van mijn vaders kant. Ik was er al vaker geweest, maar nooit alleen. Dat bleek toch een hele andere ervaring. Ik kreeg echt het rootsgevoel, het gevoel dat mijn ware ik - mijn ziel - hier thuis kwam, want cultureel-maatschappelijk gezien voelde ik me meer thuis in Nederland en ben ik nog steeds gelukkig met de normen en waarden die ik hier heb mee gekregen. Vanaf dat moment ben ik gaan zoeken naar een manier om een balans te vinden tussen de twee werelden die allebei de mijne zijn en tegelijk zo verschillend. Alleen met mijn broer en zus kon ik dat gevoel delen. Ik kwam tot de conclusie dat ik in ieder geval één basis moest creëren, waar ik tegelijk die andere wereld kon integreren.

Met onze winkel Bloom heb ik mijn twee werelden weten te verenigen. Door middel van een Nederlands bedrijf veel moois van India te kunnen bieden. Zo maak ik nu gebruik van mijn dubbele cultuur en voeg aan beide werelden iets toe. Ik zie het daarbij als een interessante uitdaging om samen met mijn moeder een bedrijf te runnen. Als kind was ik ook al geïnteresseerd in haar eerste winkel. We zijn allebei intense mensen met onze eigen karakters. Mijn moeder neemt in veel dingen het voortouw maar vaart niet zonder mijn advies en goedkeuring. We vullen elkaar aan, met de nodige respect, maar zonder enige duidelijke taakverdeling. We delen dezelfde passie voor harmonie en schoonheid. Voor het visuele en ook het spirituele. Alles wat ik kan zien vind ik boeiend. Tegelijk weet ik ook dat er meer is dan het direct waarneembare. Daarom ben ik, na kunstgeschiedenis en later film- en televisiewetenschappen, de vijfjarige opleiding Externe Communicatieve Vaardigheden gaan volgen. Hier gaat het alleen maar om energie, waardoor ik heb geleerd om op een ander niveau naar mensen te kijken. Door middel van readings kan ik onder meer zien waar hun blokkades zitten en ze meer inzicht in hun leven geven. Ook krijg ik informatie door over eventuele vorige levens. Het is fantastisch om te doen en weer even heel wat anders.”

Bloom verkoopt ook half-edelstenen en sieraden. Al hun stoffen zijn handbewerkt en van zuivere hoogwaardige kwaliteit, zoals:

Kalamkari textiel dat met de hand wordt bedrukt door middel van blockprinting. Hierbij worden alleen natuurlijke kleurstoffen gebruikt;

Chikan work is wit exclusief borduurwerk op goede , zeer dunne, kwaliteit batist afkomstig van de Moghuls uit Perzië die ooit grote delen van India veroverden;

Kanta kleden zijn er in zijde, wol of katoen en vormen een deel van de bruidsschat. Ze worden gemaakt door Indiase vrouwen die er soms maanden mee bezig zijn. Het is een techniek waarmee twee stukken stof door middel van een fijne rijgsteek aan elkaar worden gezet;

Khashto textiel is hun paradepaardje en komt oorspronkelijk uit Nepal. Bloom heeft het idee opnieuw opgepakt voor de Nederlandse markt. bestaat uit drie lagen batist (zeer dunne katoen) waarvan de middelste laag bedrukt kan worden of de buitenste geborduurd. Deze zachte, soepele stof is ideaal als beddengoed, vooral voor kinderen.

Voor meer informatie over Bloom: www.bloomprints.nl
Voor meer informatie over de stichting Jaïpur: www.stichtingjaipur.nl